Blog!

Top 10 films van 2019

Gepost op 09-02-2020 door Jesse

Het is weer tijd voor mijn jaarlijkse top 10. Hoewel er in 2019 veel films uitkwamen waar ik naar uitkeek die toch een teleurstelling bleken te zijn, zijn er ook heel veel films uitgekomen die een complete verrassing voor mij waren. Dit had tot gevolg dat ik er moeite mee had om mijn lijstje tot slechts 10 films te beperken. Dus als je nog op zoek bent naar extra films om te kijken, dit zijn mijn honorable mentions: Midsommar, Marriage Story, John Wick 3, Shadow, Dark Waters.

10. Once Upon A Time In Hollywood

Once Upon A Time in Hollywood is geschreven en geregisseerd door Quentin Tarantino, en is het verhaal van een acteur (Leonardo DiCaprio) die moeite heeft om relevant te blijven in het veranderende Hollywood in de jaren 60 en zijn stunt double (Brad Pitt).

Once Upon A Time in Hollywood is een film waaraan je kan zien dat Tarantino een grote liefde voor films heeft. De film gaat eigenlijk nergens over. Het is een verzameling van momenten die extreem goed geschreven en geacteerd zijn. Tarantino volgt niet het klassieke verhaalstructuur zoals we gewend zijn van Hollywoodfilms, hij doet compleet zijn eigen ding.

Dit heeft als gevolg dat het niet een film voor iedereen is, sommige mensen zullen een behoefte hebben aan een boeiend verhaal dat de leidraad voor de film is. Ik heb persoonlijk ontzettend kunnen genieten van de hilarische dialogen tussen DiCaprio en Pitt. Op dat vlak levert Tarantino altijd wel.

9. Avengers: Endgame

Avengers: Endgame is geregisseerd door Anthony en Joe Russo en is niet alleen het slotdeel van het tweeluik dat gestart werd met Avengers: Infinity War, maar ook van de hele Marvel reis, bestaande uit 23 films, die in 2008 werd gestart met Iron Man.

Endgame is niet per se mijn favoriete film van het jaar, maar wel mijn favoriete bioscoop ervaring van het jaar. De nacht premiere zat bomvol met de grootste Marvel fans die allemaal kleding droegen met hun favoriete superhelden erop. Er werd dan ook hardop gejuicht, gelachen en gehuild tijdens de ontwikkelingen in de film.

De film was financieel een enorm succes, en heeft met een opbrengst van bijna 2.8 miljard dollar het wereldwijde Box Office record van Avatar verbroken. Hoewel het afsluiting is van het grootste verhaallijn in het Marvel universum, is het duidelijk dat Marvel nog zat plannen heeft voor de toekomst. Dit is dus niet het einde, maar een nieuw begin.

8. The Irishman

The Irishman is een klassieke gangsterfilm geregisseerd door Martin Scorsese met veteranen van het genre zoals Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci. Scorsese trekt drieënhalf uur uit om het levensverhaal van maffia- en vakbondsman Frank Sheeran te vertellen. Door gebruik te maken van digitale ‘anti-aging’ technologie zien we Frank in verschillende fases in zijn leven en hoe hij van truckchauffeur naar maffioso transformeert.

De performances van de drie hoofdrollen en sterke script is wat deze film zo goed maken. De film is misschien iets te lang, maar het is uitgebracht op Netflix, dus je hoeft de film niet per se in één keer af te kijken.

7. Ford V Ferrari

Ford v Ferrari is geregisseerd door James Mangold en is het waargebeurde verhaal over de ruzie tussen de twee autogiganten die uiteindelijk uitgevochten werd op de racebaan van Le Mans in 1966.

Matt Damon speelt autobouwer Carroll Shelby en Christian Bale de rebelse coureur Ken Miles. Terwijl de mannen van Ford en Ferrari elkaar op bijna kinderachtige wijze beconcurreren, steken Miles en Shelby de koppen bij elkaar om de snelste racewagen te ontwerpen. Omdat Ken Miles moeilijk met anderen samenwerkt levert dit conflict op tussen hem en de grote bazen bij Ford. De film bevat mooie jaren zestig-decors en spannend, opwindend camerawerk wanneer eindelijk het startsignaal luidt van de slopende race van Le Mans. Ik wist niet dat mogelijk was om een 24 uur durende race zo spannend in beeld te brengen.

6. Joker

Joker is geregisseerd door Todd Philips en gaat over Arthur Fleck, een eenzame en getraumatiseerde man met geestelijke problemen. De gestoorde einzelgänger woont met zijn moeder in een bouwvallig flatje en komt terecht een neerwaartse spiraal waarin alles fout gaat. hij verliest zijn baan, hij wordt dagelijks vernederd, zijn psycholoog en medicijnen worden wegbezuinigd, fantasie en werkelijkheid gaan steeds meer door elkaar lopen. Dit leidt tot zijn transformatie naar een van de meest legendarische film personages aller tijden.

Joker is een anti-superhelden film. Geen special effects, geen spectaculaire actiescènes, maar een grimmige karakterstudie van de clown uit de batman-strips die lachend dood en verderf zaait. Acteur Joaquin Phoenix draagt deze hele film op zijn rug. Phoenix is vele kilo’s afgevallen voor deze rol en ziet er beide angstaanjagend en kwetsbaar uit. Hoewel Heath Ledger’s performance van hetzelfde personage in de 2008 film “The Dark Knight” mijn favoriete Joker blijft, weet Phoenix met een compleet eigen versie van de gestoorde clown hetzelfde niveau te bereiken. Het zou me niks verbazen als hij de Oscar voor beste acteur wint.

5. Booksmart

Booksmart is het regiedebuut van Olivia Wilde en gaat over Molly en Amy, twee middelbare scholieren die in het weekend te vinden zijn in de bibliotheek in plaats van op de huisfeesten van hun klasgenoten. Als Molly er op hun allerlaatste schooldag achter komt dat haar feestende en losgeslagen klasgenoten ook toegelaten zijn tot de beste universiteiten is haar wereldbeeld aan gruzelementen geslagen. Vervolgens proberen Molly en Amy in één avond al het plezier in te halen dat ze in hun middelbare schoolcarrière gemist hebben.

Booksmart is een soort moderne versie van de film Superbad. Maar de film is meer dan een tienerkomedie met platte/vieze humor. Het uitmuntende schrijfwerk brengt de dynamiek tussen de twee hoofdrolspelers heel natuurlijk en geloofwaardig over. De chemie tussen hoofdrolspelers Kaitlyn Dever en Beanie Feldstein is geloofwaardig en sympathiek vanaf de eerste minuut. Ik raakte zeer snel geïnvesteerd in de personages, iets wat ik niet vaak over tienerkomedies kan zeggen. Daarnaast is Booksmart simpelweg de grappigste film van het jaar.

4. Jojo Rabbit

Jojo Rabbit is geschreven en geregisseerd door Taika Waititi. De film speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en gaat over Jojo, gespeeld door Roman Griffin Davis, een tienjarig jongetje in Nazi Duitsland. Jojo is fanatiek en wilt er graag bij horen, maar heeft moeite om geaccepteerd te worden door zijn leeftijdsgenoten in de Hitlerjugend. Zoals als meerdere tienjarige knulletjes heeft Jojo een denkbeeldig vriendje. Namelijk een met een perfecte scheiding kapsel, een klein snorretje en een rode band om zijn arm. Inderdaad, Jojo’s denkbeeldig vriendje is zijn rolmodel: Adolf Hitler (gespeeld door Taika Waititi zelf).

De film begint als een overdreven en satirische komedie. Scarlett Johannson speelt de vrolijke moeder van Jojo, die het vooral druk heeft met het strikken van Jojo’s veters. Sam Rockwell speelt een voortdurend dronken kapitein wiens taak het is om de Hitlerjugend te leiden. En Joden? Die zijn in de beleving van Jojo een soort mythische wezens, met hoorntjes en telepathische krachten.

De film krijgt een serieuze twist als Jojo er achter komt dat zijn moeder een Joods meisje verschuilt op de kamer van Jojo’s overleden zus. Elsa, gespeeld door Thomasin McKenzie. Elsa is een slim en vriendelijk meisje en heeft geen gelijkenis met hoe Jojo zich voorstelde dat Joden er uit zouden zien. Het thema van indoctrinatie wordt op een unieke manier behandeld en is nog steeds relevant in de huidige samenleving.

Jojo Rabbit is niet voor iedereen. Wie de humor niet kan inzien van een huppelend jongetje dat iedere voorbijganger begroet met de Hitlergroet, zal deze film na de eerste vijf minuten al afzetten. Voor mij is de combinatie van satirische komedie en een verhaal met hartverwarmende en tragische momenten wat Jojo Rabbit zo speciaal maakt. Het ene moment krijg je een stomp in je maag waarvan je hart in duizend stukken breekt, het volgende moment zit je weer met een lach op je gezicht.

3. Knives Out

Knives out is geschreven en geregisseerd door Rian Johnson en valt te beschrijven als “Cluedo de film”. Een ouderwets moordmysterie dat alle standaardelementen van het genre bevat: “een groot landhuis, een rijke familie vol met intrigerende personage en een excentrieke detective met een cowboy-accent.

Wie heeft Harlan Thrombley, de hoofd van de familie vermoord? De detective Benoit Blanc, ondervraagd de familie en beetje bij beetje komt de kijker er achter hoe het in de werkelijkheid zat. De script is het sterke element van deze film. De film heeft niet één grote plottwist op het einde, maar meerdere kleine onthullingen waardoor je de hele film lang aan het scherm gekluisterd bent.

Knives Out heeft ook een ijzersterke cast bestaande uit ervaren acteurs en nieuwkomers. De uitblinkers zijn Daniel Craig als de detective en Ana de Armas als de huishoudster. Knives Out is duidelijk een passie project van Rian Johnson en laat zien wat voor resultaat kan hebben als studios filmmakers de films laten maken die ze willen maken.

2. 1917

1917 is een Eerste Wereldoorlog film door regisseur Sam Mendes (American Beauty, Skyfall). De film volgt twee Engelse soldaten die de missie krijgen om kilometers verderop, achter de vijandelijke linie, een waarschuwing af te leveren aan een kolonel om te voorkomen dat 1600 Engelse soldaten in een Duitse val lopen.

Het verhaal is simpel, maar de uitwerking is in één woord: “episch”. De film is gemaakt om de illusie te geven dat de camera de twee soldaten in één lang shot blijft volgen. Hierdoor lijkt het alsof er een derde soldaat is door wiens ogen je deze missie bekijkt.

1917 is visueel een van de mooiste films ooit gemaakt. Dit komt voornamelijk dankzij cameralegende Roger Deakins, die op een technisch imposante manier lange, ononderbroken opnamen aan elkaar weet te toveren zodat het lijkt alsof de hele film één lang shot is. Daarnaast bevat 1917 misschien wel de mooiste scene ooit gefilmd (Die met de flares boven de ruïnes van een Frans dorp) en is het vrijwel gegarandeerd dat Deakins de Oscars voor Best Cinematography wint.

Daarnaast bevat 1917 ook nog ijzersterke performances van de twee hoofdrollen, een simpel maar effectief verhaal en het mooiste soundtrack van het jaar. Sam Mendes had een visie had een visie en deze is vrijwel perfect uitgevoerd.

1. Parasite

Parasite is mijn favoriete film van 2019. Het is een film die je eigenlijk moet kijken zonder er iets vanaf te weten, dus ik zal proberen de film te beschrijven zonder te veel over het plot te vertellen.

Parasite is een Koreaans gesproken film van regisseur Bong Joon Ho. Het is een verhaal over twee families die zich bevinden in de twee uitersten van het spectrum tussen rijk en arm. De Park familie woont in een luxe Villa op een heuvel en de Kim familie woont in een armzalige kelder in de onderste regionen van de stad. Alle vier leden van de familie Kim hebben de carrière loterij verloren en overleven door klussen te doen zoals pizza dozen vouwen. Hier komt verandering in zodra zoon Ki-woo via een vriend een baantje krijgt als huiswerkbegeleider voor de dochter de familie Park.

Het is moeilijk om Parasite in een genre te plaatsen. Het heeft elementen van satire, zwarte komedie, drama, thriller en zelfs horror. Bong Joon Ho weet op een spectaculaire wijze van genre naar genre te wisselen. Het grote thema van de film is de groeiende kloof tussen arm en rijk. Een thema dat zeer relevant is in de huidige samenleving, en niet alleen in Zuid-Korea. Opmerkelijk genoeg kent Parasite geen slechteriken. De rijke meneer en mevrouw Park bedoelen het niet kwaad. Het is vooral de maatschappij waar Bong Joon Ho kritiek op levert met Parasite.

Los van de thematiek is Parasite ook een visueel adembenemend film. Het is ontzettend mooi geschoten, spectaculaire production design en geweldige geacteerd door de complete cast. Daarnaast zit de film vol met symboliek die niet altijd meteen opvalt. Ik heb de film drie keer gezien, en iedere keer ontdek ik weer nieuwe dingen. Ik kan niet wachten om de film een vierde keer te kijken.

Top 10 films van 2018

Gepost op 23-02-2019 door Jesse

Het is weer zo ver. De Oscars komen er aan dus het is tijd voor een nieuwe filmblog. Het was een teleurstellend jaar, maar dat wil niet zeggen dat er geen pareltjes tussen zitten die absoluut de moeite waard zijn. Hier zijn mijn tien favoriete films van het jaar.

10. Aquaman

Aquaman is een van de meest domme films die ik ooit gezien heb, wat natuurlijk te verwachten valt van een film over een superheld wiens superkracht met vissen praten is. De film bevat mensen die op zeepaarden rijden, een octopus die op een drumstel speelt en nog veel meer onzin.

Hoewel het acteerwerk doet denken aan jaren 80 actiefilm, het verhaal onduidelijk is en de film meet plotholes bevat dan personage ontwikkelingen, zat ik tot mijn grootste verbazing de hele film lang met een glimlach te kijken. De film geeft een gevoel van avontuur die ik niet meer heb gehad sinds de Indiana Jones films.

Regisseur James Wan weet hoe een wereld op moet opbouwen en het onderwater koninkrijk van Atlantis is ontzettend fantasierijk, vol kleur en doet denken aan de wereld van Avatar. De actiescenes zijn creatief geregisseerd met one takes en tof camerawerk.Tenslotte is  Jason Mamoa gewoon een ontzettend coole dude en perfect om de hoofdrol te spelen in film zoals deze. Zet je bak popcorn maar klaar.

9. Annihilation

Annihilation is de tweede film van Alex Garland, die in 2015 zijn debuut film Ex Machina uitbracht, een van mijn favoriete films. In Annihilation heeft de inslag van een meteoor het gevolg dat er een bizar gebied ontstaan, genaamd de ‘Shimmer’. Verschillende teams van researchers worden het gebied ingestuurd, maar er wordt nooit meer van terug gehoord. Als een de onderzoekers opeens terugkeert maar onbekend virus heeft opgelopen, besluit zijn vrouw (Natalie Portman) mee te gaan met de volgende expeditie om een geneesmiddel te vinden.

De film behandeld drie biologische en abstracte ideeën door het verhaal: zelfvernietiging, duplicatie, en mutatie, die in het begin worden uitgelegd in een biologieles. Zelfvernietiging wordt bestudeerd met de verschillende personages, die allemaal een vorm zelfvernietigend gedrag vertonen. Mutatie wordt verkent door de wereld waarin het verhaal zich afspeelt: In de Shimmer wordt het DNA van alle levensvormen gemuteerd. Maar de Shimmer doet meer dan alleen muteren, het maakt een kopie van de levensvormen, net als een cel. Duplicatie.

Het is jammer dat films als deze niet zo veel meer gemaakt worden. Het is een ontzettend intelligente film die diep op zijn thema’s ingaat. Maar daarmee heeft de film niet zo’n brede aantrekkingskracht vergeleken met de blockbusters van tegenwoordig. Dat is waarom Paramount heeft besloten de film niet in de bioscopen uit te brengen maar de rechten te verkopen aan Netflix. Hopelijk wordt door deze keuze toch meer publiek bereikt, want de film verdient het.

8. Green Book

Green Book is een film die door veel mensen beschreven zal worden als Oscarbait. De lichtdramatische komedie raakt in elk geval veel snaren waar de Academy wel gevoelig voor is. Het verhaal is in ieder geval niet uniek, twee personages die complete tegenpolen zijn moeten een lange periode met elkaar optrekken.

Mahershala Ali speelt de begenadigde Afro-Amerikaanse pianist en Viggo Mortensen de onbeschaafde Italiaanse beveiliger uit The Bronx die zijn persoonlijke chauffeur wordt. Samen maken zij in 1962 een tour door de meest inherent racistische zuidelijke regionen van de VS. Dit was destijds geen gemakkelijke trip, aangezien vele hotel en restaurants geen toegang verleende aan niet-blanke gasten.

De kracht van de film zit zich niet zo zeer in de originaliteit of creativiteit van het verhaal maar in de executie daarvan. Mahershala Ali en Viggo Mortensen geven beide een ijzersterke perfomance en zijn ook beide (verdiend) genomineerd voor een Oscar. De tegenstrijdigheid van de twee hoofdpersonage en de opbloeiende vriendschap zorgen voor een van de betere feel-good movies van het jaar.

 

7. Avengers: Infinity War

Infinity War is de derde Avengers film en het slottafereel van de achttien vorige films in het Marvel universum die op een of andere manier allemaal met elkaar verbonden zijn. Dit is de grote finale, het lot van het universum is afhankelijk van de strijd tussen de superheld van planeet aarde en de grote paarse superschurk Thanos (Josh Brolin).

Het was de meest geanticipeerde film van het jaar wat ook uit de opbrengst van 2 miljard dollar wereldwijd. Hiermee is het de nummer vier meest succesvolle film ooit (achter Avatar, Titanic & Star Wars 7). Maar is het ook een goede film? Het antwoord daarop is ja, zolang je niet meer verwacht dan wat het is: Een actiefilm met een stel superhelden vol gekkigheid en spektakel.

Het sterkste punt van deze film is dat er zoveel personages in zitten. Al je favoriete superhelden zitten bij elkaar in dezelfde film en vele ontmoetten elkaar voor de eerste keer. De interacties tussen deze personages zijn hilarisch in dialoogscènes en spectaculair in de actiescènes.

Het zwakke punt van deze film is  dat er zoveel personages in zitten. Hierdoor is de focus erg verspreid en zijn er maar weinig karakterontwikkelingen. Thanos heeft met 29 minuten de meest screentime en is daarmee de hoofdpersoon van deze film. Dit is uniek voor Marvel, zeker aangezien Thanos een compleet computer gegenereerd personage is. Toch weten ze met de sublieme CGI (Oscar voor special effects?) en de sterke motion capture performance van Brolin een waardige antagonist neer te zetten voor al onze favoriete Marvel helden.

6. First Man


First Man is een film over Neil Armstrong en de eerste missie naar de maan. Het is de derde film van regisseur Damien Gazelle (Whiplash, La La Land). Hoewel andere film over hetzelfde onderwerp zich vooral focussen op de missie focust First Man zich op Neil en de impact die de missie op hem en zijn familie had.

De filmmakers proberen aan te tonen dat hoewel Neil Armstrong van buiten een stille en emotieloze man lijkt, een man met hart en gevoel was. Een man ook die een trauma te verwerken had in de vorm van een vroeg gestorven kind.

Het tempo van de film ligt wel een beetje laag.. De daadwerkelijke missie naar de maan vindt zich plaats in de laatste 20 minuten van de film. Het moment waarop de mannen voet zetten op de maan en die beroemde woorden “That’s one small step for man, one giant leap for mankind”  gesproken worden is wonderbaarlijk. De special effects zijn zo goed dat ik dacht dat het op de maan gefilmd is.

De film gaat over het dromen van het onmogelijke en Gazelle visualiseert dit als geen ander kan. De regisseur toont ons krakende cockpits, provisorische reparaties, benarde situaties en brullende raketmotoren. Het is ongelooflijk dat ze het met de nu zwaar achterhaalde technieken dit geflikt hebben.

 

5. Hereditary


Sommige mensen zouden Hereditary een psychologische thriller noemen, andere mensen vinden het een horrorfilm. Ik zou het een nieuwe genre geven genaamd: “ik voel me fucking ongemakkelijk.” Als liefste zou ik deze film nooit meer willen zien, maar toch moest ik steeds terugdenken aan deze film. Het heeft wel iets met me gedaan, vandaar dat Hereditary toch zo hoog op mijn lijst staat.

Hereditary is de debuutfilm van regisseur Ari Aster. Maar vanaf de openingsscène had ik meteen door dat deze film gemaakt is met liefde voor het vak. Aster begrijpt dat angst subjectief is en hoe je angst kon beter kan opwekken met sfeer dan met schrikmomenten. En het woord sfeer is hoe ik deze film het beste kan beschrijven. Hereditary heeft continu een extreem nare sfeer waar je als kijker niet aan kan ontsnappen.

Dit is een verhaal over een familie en de ineenstorting daarvan. Een verhaal over een kind met een stoornis, een ouder kind met trauma, een moeder (Toni Collette) met een familiegeschiedenis doordrenkt met tragedie en een vader die tevergeefs probeert de familie bijeen te houden. Het verhaal wordt extra sterk gemaakt door de prestatie van de cast. Het is een schande dat Toni Collette niet genomineerd is voor een Oscar.

Hereditary wordt door vele genoemd als de engste film ooit. Angst is subjectief, dus dat zal niet voor iedereen gelden, maar ik kan wel zonder twijfel zeggen dat Hereditary een instant klassieker in het horrorgenre is.

 

4. Mission Impossible: Fallout

Mission Impossible: Fallout is de perfecte actiefilm. De actiescenes zijn nauwkeurig en gedetailleerd gepland niet alleen van een stunt en choreografie perspectief maar ook van een cinematografie perspectief. De film bevat zoveel verbazingwekkend mooi gefilmde momenten die ver te zoeken zijn in andere actiefilms.

Waar andere films CGI of greenscreen gebruiken gebruikt Fallout een andere special effect techniek genaamd “Tom Cruise”. Tom Cruise doet letterlijk wat Ethan Hunt volgens het script moet doen. Hij springt van gebouw naar gebouw, springt uit een vliegtuig, hangt aan een helikopter. Dit maakt de actiescènes zo intens, want ze hebben alle stunts daadwerkelijk uitgevoerd.

Het film volgt Ethan Hawke en zijn IMF(denkbeeldige instelling van de Amerikaanse overheid) team terwijl ze tegen de tijd racen nadat een missie fout afliep. Het verhaal zelf is niet heel bijzonder, maar nog steeds vermakelijk. De film bevat een aantal sterk uitgevoerde scènes met het gebruikelijke theater en dubbelspel. Sommige kijkers kunnen de plot twists misschien zien aankomen, maar het acteerwerk is er niet minder om.

Mission Impossible: Fallout is geen revolutionaire film, maar als zesde deel in de Mission Impossible serie laat het zien dat het allemaal nog net op een hoger niveau kan. Het is mijn favoriete pure actiefilm sinds Mad Max Fury Road, wat van mij hoog lof is.

 

3. Spider-Man: Into the Spider-Verse

In Into the Spider-Verse is de hoofdpersonage niet Peter Parker maar Miles Morales. Een Afro-Amerikaanse die een beetje een buitenstaander is en geen vrienden kan maken op zijn nieuwe school. Op een dag wordt hij gebeten door een radioactieve spin en ontdekt dat hij superkrachten gekregen heeft. Ondertussen ontstaan er dankzij een wetenschappelijk experiment van de slechteriken verbindingen tussen verschillende universums.

Dit heeft als gevolg dat de Spider-Mans uit deze andere universums terecht komen in het universum van Miles. Zo ontmoet hij een luie en bijdehante  Peter Parker, Spider-woman, Spider-Noire (Een zwart wit Spider-Man gespeeld door Nicolas Cage) en Spider-Ham (een biggetje in het Spider-Man outfit). Hoewel we allemaal gewend zijn meerdere versies van dezelfde personage te hebben (De liveaction Spider-Man heeft al drie verschillende acteurs gehad), zitten deze verschillende versies nooit in dezelfde film.

Een van de knapste aspecten van de film is de verschillen tussen deze Spider-Mans. Hoewel al deze personages zich in dezelfde wereld bevinden, hebben ze verschillende animatiestijlen, verschillende manier van beweging en verschillende manieren waarop het universum op hun reageert. Maar toch hebben ze de overeenkomst dat ze allemaal worstelen met het feit dat ze een buitenstaander zijn die moeite hebben met het aanpassen op hun omgeving.

Dit is de meest unieke en creatieve film van het jaar. De film kan hilarisch grappig zijn of soms oprecht emotioneel. Het is de beste superhelden-film van het jaar, beter dan Avengers Infinity War en Black Panther en het is de beste animatiefilm van het jaar, beter dan de Disney en Pixar films. Into the Spider-Verse verdient de Oscar voor beste animatiefilm en ik kan iedereen aanraden om hem te kijken.

 

2. A Star Is Born

A Star is Born is het regiedebuut van Bradley Cooper die ook de hoofdrol speelt als Jackson Maine, een rockster die aan het einde van zijn carrière zit omdat hij een alcoholist is. Hij bezoekt een bar waar op dat moment Ally (Lady Gaga) optreedt. Jackson is zo onder de indruk van haar dat hij maar meeneemt op tour.

Deze film heeft het beste acteerwerk van het jaar. In de openingsscène van de film geloofde ik meteen dat Bradley Cooper een rockster is. Hoewel Lady Gaga iets minder ervaren is, is zij ook erg sterk. Dit is mede dankzij het feit dat rol van Ally op maat gemaakt is voor haar. Misschien wel de beste acteur is Sam Elliot die de oudere broer van Cooper speelt. Alle drie deze acteurs zijn genomineerd voor een Oscar.

A Star Is Born is een verhaal dat al meerdere keren is uitgevoerd. Het verhaal de doorbraak van een artiest terwijl de ander juist midden in de ondergang van zijn carrière zit. De een stijgt, de ander daalt en er is een moment in het midden en waar de twee perfect voor elkaar zijn. Tot en met dit moment is film echt fantastisch, daarna wordt het iets somberder maar desalniettemin blijft het een film met een relevant verhaal, briljante acteerprestaties en geweldige muziek.

 

1. A Quiet Place

A Quiet Place is de horrorfilm sensatie geregisseerd door John Krasinski die eerder dit jaar bioscoopgangers de stuipen op het lijf jaagde. Het schetst een post apocalyptische wereld waarin de aarde is overgenomen door monsters die jagen op geluid. De volgt Lee (John Krasinski), Evelyn (Emily Blunt) en hun drie kinderen. De familie kan vanwege het feit dat hun dochter doof is, communiceren met gebarentaal en hebben geleerd te leven zonder geluid te maken.

John Krasinski (vooral bekend voor zijn rol als verkoper Jim Halpert in The Office) is niet iemand die snel geassocieerd wordt met horror. Hij zegt zelf geen fan van het genre omdat hij te bang is om te kijken. Het was dan ook verrassend hij een horrorfilm met zoveel oog voor detail en liefde voor het vak kan regisseren. Waar andere regisseurs geluid en stilte alleen gebruiken als bron van spanning, gebruikt hij het als meer dan dat. Hij maakt inzichtelijk hoe mensen zich mens voelen juist omdat ze geluid kunnen maken– en hoe beangstigend het moet voelen om dat noodgedwongen af te leren.

Als je de film terugbrengt tot zijn kern gaat het over een vader die zijn gezin tegen elke prijs wil beschermen voor het kwaad uit de buitenwereld. Krasinski zegt zelf dat de film een liefdesbrief naar zijn eigen kinderen is. De moeilijkheid is dat het lot van zijn kinderen niet geheel in zijn handen ligt, maar voor een groot deel afhankelijk is van hun eigen bereidheid tot zelfbeheersing.

Behalve de nodige schrikmoment is de film vooral angstaanjagend vanwege de continue spanning. Dit komt mede vanwege het acteerwerk van John Krasinski en Emily Blunt (met wie hij in het dagelijkse leven getrouwd is). Hoe geef je een goede performance zonder dialoog? Krasinski en Blunt krijgen het voor elkaar door te acteren met hun lichaam, bewegingen en gezichtsuitdrukkingen. Maar het geheime wapen van de film is de 15-jarige actrice Millicent ­Simmonds die in het echt ook doof is.

Het is ongelofelijk hoe Krasinski erin geslaagd is om een verhaal te vertellen met nauwelijks dialoog te gebruiken. De film focust zich niet zozeer op de monsters, maar op de mensen.  De combinatie van het Krasinski regie en het innovatieve script, voornamelijk het experimenteren met een origineel concept, stilte als basisbehoefte voor overleving.
Maakt dit mijn favoriete film van het jaar. Stilte klonk nog nooit zo angstwekkend.

Top 10 films van 2017

Gepost op 01-03-2018 door Jesse

Aangezien deze zondag de Oscar-uitreikingen zijn leek me dit de perfecte timing om een stuk te schrijven over mijn favoriete films van het afgelopen jaar. 2017 was een uitstekend jaar voor film en ik heb mijn persoonlijk record voor bioscoopbezoeken verbroken. Natuurlijk zijn er nog steeds films die ik niet gezien heb en als je vindt dat er iets essentieels ontbreekt in mijn lijst, laat het me weten.

Honorable mentions

Deze films hebben net niet mijn top 10 gehaald maar ze zijn het zeker waard om te kijken:
Split, John Wick 2, Brawl in Cell Block 99, Baby Driver, Logan Lucky.

#10 – Molly’s Game

Aaron Sorkin is een van de beste scriptschrijvers op dit moment, maar kan hij ook regisseren? Zijn regiedebuut Molly’s Game lijkt te suggereren dat hij dit kan. Molly’s Game is het waargebeurde verhaal van Molly Bloom (Jessica Chastain), een topatlete die besluit haar leven over een andere boeg te gooien en illegale hoge inzet pokeravonden te organiseren, waarvoor ze uiteindelijk gearresteerd werd.

Chastain is fenomenaal als powervrouw, maar ze heeft ook een kwetsbare kant, die naar voren komt in de interacties met haar advocaat (Idris Elba). De film wordt in hetIk-perspectief verteld met de stem van Chastain die met memorabele uitspraken komt zoals: “You know what makes you feel OK about losing? Winning.” Met Molly’s Game is Sorkin’s regiedebuut een winnaar.

#9 – Thor Ragnarok

De Thor films zijn mijn minst favoriete Marvel-films. Ik was dus alweer bang dat dit een eindeloos saaie film zou zijn waar de naïeve Thor weer in de streken van zijn onbetrouwbare broer Loki trapt. Gelukkig heeft Marvel op tijd ingezien dat deze filmserie een koerswijziging nodig had.

Deze koerswijziging komt in de vorm van Nieuw-Zeelandse regisseur Taika Waititi (What We Do In The Shadows, Hunt for the Wilderpeople). Waititi heeft een uniek gevoel van humor en dat blijkt: Thor Ragnarok is de grappigste Marvel-film tot nu toe.

#8 – Wind River

Hoe meet je iemands wil om te leven? Dit is de vraag die gesteld wordt in de gewelddadige en aangrijpende misdaadthriller Wind River, geschreven en geregisseerd door Taylor Sheridan. Als het blootsvoets en bevroren lichaam van een jong meisje wordt gevonden in een Indianenreservaat in de Amerikaanse staat Wyoming, waar het altijd winter is, wordt een FBI-agente Jane Banner (Elizabeth Olsen) vanuit Las Vegas gestuurd om uit te zoeken voor wat of wie ze aan het vluchten was.

Hoewel ze met goede bedoelingen het onderzoek begint, gaat het koude en moeilijk te betreden landschap van het reservaat haar te boven. Gelukkig krijgt ze hulp van de persoon die het lichaam gevonden had: Cowboy en jager Cory Lambert (Jeremy Renner), die niet al te beroerd is om haar de bittere waarheid te vertellen: “This isn’t a land of back-up, Jane. This is a land of you’re on your own.”

Dit is inderdaad de harde realiteit van het leven op een reservaat. Tot op de dag van vandaag wordt er nauwelijks ingegrepen door de overheid als inheems-Amerikaanse meisjes vermist raken. Wat de film een maatschappelijke relevantie geeft. Maar ook zonder deze realiteit is Wind River een uitstekende film met interessante personages, goed acteerwerk en een heftig gewelddadige slotscène.

#7 – Three Billboards Outside Ebbing, Missouri

De film heeft een opmerkelijke titel, maar deze geeft precies aan waar de film over gaat. Moeder Mildred (Frances McDormand) huurt drie billboards net buiten Ebbing in Missouri om in de publiciteit te brengen dat de moordenaar van haar dochter nog niet is gevonden. Ze noemt in deze billboards politie sheriff Willoughby (Woody Harrelson) bij naam. Omdat het een klein dorpje is weet iedereen er de volgende dag wat er speelt. De meeste mensen kiezen de kant van de politie en willen dat Mildred de billboards weghaalt, maar zij weigert dit te doen. Dit heeft tot gevolg dat ze een emotioneel doelwit wordt van het hele dorpje.

Leven en dood, verdoemenis en verlossing komen in botsing in deze tragische, maar verassend humoristische film van regisseur Martin McDonagh, die speelt met thema’s van moord, wraak en zoeken van gerechtigheid.

Dit is een van best geacteerde films in een lange tijd. Wat mij betreft verdienen McDormand, Harrelson en Sam Rockwell allemaal een Oscar voor hun rollen. Uit deze drie is het racistische en domme politiehulpje Dixon (Sam Rockwell) mijn favoriete personage. Hij is min of meer de definitie van een persoon die geen politieagent zou moeten zijn. Hij lijkt een stereotype maar ondergaat een ontzettend interessante en verrassende karakterontwikkeling .

De sterkste kant van deze film is zijn onvoorspelbaarheid. De film ontwikkelt op een manier die ik niet zag aankomen, personages maken beslissingen die ik niet had verwacht en de antwoorden op de vragen die je hebt zijn niet wat je denkt, als deze antwoorden überhaupt al gegeven worden.

#6 – The Shape of Water

The Shape of Water is de nieuwe film van Mexicaanse filmmakerGuillermo del Toro (Pan’s Labyrinth, Pacific Rim), een regisseur die bekend staat om zijn fantasierijke en bizarre films, die vrijwel altijd een of meerdere monsters bevatten. Deze duistere variant van Belle en het Beest of De Kleine Zeemeermin is daar geen uitzondering op.

The Shape of Water gaat over de bijzondere band tussen een mysterieus wezen (Doug Jones) dat gevangen wordt gehouden in een onderzoeksfaciliteit en Elisa (Sally Hawkins), een schoonmaakster die haar stem verloren heeft. Het centrale thema van de film is het gevoel dat je incompleet bent. Dit is tenslotte wat de aantrekkingskracht tussen Elisa en het wezen verklaart, aangezien het wezen zich niet realiseert dat Elisa incompleet is en geen stem heeft.

Dit komt ook terug in de andere personages van de film, zoals bij Elisa’s buurman Giles (Richard Jenkins), een artiest die zijn plek in het leven maar niet lukt te vinden. Zelfs de slechterik in de film, beveiligingshoofd Richard Strickland (Michael Shannon) voelt zich ondergewaardeerd en incompleet.

Del Toro is een visuele regisseur en dat blijkt ook op de manier waarop hij ons een hommage toont aan de gouden jaren van Hollywood. Ook de muziek van componist Alexander Desplat helpt hierbij. Maar Del Toro laat ook de minder leuke kanten van dit tijdperk zien, zoals hoe intolerant men kon zijn voor mensen die anders waren dan henzelf.

Hoewel de vreemde relatie tussen Elisa en het wezen sommige bioscoopbezoekers afschrikt, is The Shape of Water een groot succes. De fabelachtige beelden, sterk acteerwerk en verbeeldingskracht van Del Toro heeft de film dan ook 13(!) Oscar nominaties bezorgd. De kanshebbers zijn Beste Regisseur voor Del Toro en beste actrice voor Hawkins.

#5 – Get Out

Het is moeilijk om Get Out in een hokje te plaatsen. Is het een thriller, een komedie of een horror? Jordan Peele noemt zijn regiedebuut zelf een documentaire, en op een bepaalde manier geef ik hem gelijk. Get Out geeft een satirische kijk op rascisme in Amerika, maar richt zich niet op de luidruchtige Trump-aanhangers maar meer op de liberale middenklasse, waardoor de film erg confronterend kan zijn.

Iedereen heeft het wel eens meegemaakt: de ongemakkelijke spanning voorafgaand aan de eerste ontmoeting met de schoonouders. Alsof dat nog niet erg genoeg is, voorziet fotograaf Chris (Daniel Kaluuya) nog één ander mogelijk obstakel. “Je ouders weten toch wel dat ik zwart ben, hè?” vraagt hij kort voor vertrek nog aan vriendin Rose (Allison Williams), die hem verzekert dat dat totaal niet van belang is, en dat haar vader als het kon nog een derde keer op Obama had gestemd.

Als ze eenmaal aankomen bij het huis van haar ouders, zijn deze zo verheugd, dat het zelfs eng wordt. Van de enge grijns op het gezicht van haar vader tot het feit dat hij het opeens nodig vindt om elke zin met “my man” af te sluiten. Op  het eerste gezicht lijkt de man gewoon zijn best te doen om sympathiek over te komen en lijkt hij moeite te hebben zichzelf een houding te geven, maar langzaam voel je dat er iets niet helemaal in de haak is.

Get Out is een enorme hit in de Verenigde Staten. De film werd voor 4 miljoen euro gemaakt en heeft 250 miljoen opgebracht. Dit komt doordat Get Out een uitstekende film is, bedacht door iemand die de filmwetten van buiten lijkt te kennen. Peele zet muziek slim in, haalt het beste uit zijn acteurs, timet schrikeffecten en grappen goed en maakt uiterst effectief gebruik van het camerawerk. Dit alles maakt Get Out tot een van de meest indrukwekkende regiedebuten aller tijden.

#4 – Dunkirk

Dunkirk is de nieuwe film van scriptschrijver en regisseur Christopher Nolan (The Dark Knight, Inception). Dit keer geen science fiction of fantasy maar een historische oorlogsfilm over de evacuatie van Duinkerken. Dit is het verhaal over 300.000 geallieerde soldaten die naar een strand gedreven zijn door het onverslaanbaar geachte Duiste leger.

Deze film toont geen grote veldslagen maar laat juist de hopeloze situatie zien van soldaten die in rijen wachten op de enkele boten die gestuurd worden, terwijl Duitse vliegtuigen hen bestoken met bommen. Nolan staat er bekend om op verbluffende manieren met het concept van tijd te spelen zoals in zijn eerdere films Memento en Inception te zien is. Ook deze film gebruikt een dramatisch experimentele structuur: we spenderen een week tussen de soldaten op het strand, een dag met de bemanning van een vissersschip en een uur in de cockpit van een vliegtuig.

Het oorlogsgeweld is overdonderend gefilmd. Dit dankzij Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema, die ieder ander jaar Oscar-favoriet zou zijn, maar helaas voor hem doet dit jaar Roger Deakins (Blade Runner 49) mee.  Niet alleen de beelden zijn imponerend, ook het geluid zorgt ervoor dat de kijker getransporteerd wordt naar het Franse strandje in 1940 en de tikkende klok die componist Hans Zimmer gebruikt in zijn score bouwt zoveel spanning op dat je op het einde van de film naar adem snakt.

De cast is sterk. Cillian Murphy (Peaky Blinders) speelt een soldaat met posttraumatische stress, Mark Rylance (Bridge of Spies) een scheepsman en Tom Hardy (The Dark Knight Rises) een jachtvlieger, die zoals gewoonlijk een masker draagt en slechts met ogen en stem moet acteren. Zelfs het acteerdebuut van Harry Styles, bekend van de popgroep One Direction, is goed. Tenslotte bevat de film de stem van Michael Caine, die natuurlijk niet mag ontbreken in een Nolan film.

De film bevat opvallend weinig dialoog. Het gaat dan ook niet zozeer om de personages maar meer om de gebeurtenis zelf. Nolan wilde de film in eerste instantie maken zonder van te voren een script te schrijven, maar zijn vrouw overtuigde hem dit niet te doen. Wellicht de grootste verdienste van Christopher Nolan is dathij de kijker zintuiglijk laat ervaren hoe hopeloos de situatie van de soldaten was. Hoe eenzaam zij waren, ook binnen de groep. Het enige dat telt is overleven. Dialoog is daarvoor nauwelijks nodig – wat viel er ook te zeggen?

#3 – The Last Jedi

Iedere Star Wars-film is een kwestie van verwachtingsmanagement. Mijn hype voor deze film was ongekend hoog in de weken voor de release. Het was zo erg dat ik iedere dag even opnieuw de trailer moest bekijken. Het zat er dan natuurlijk ook aan te komen dat de film niet zou zijn wat ik verwachtte. Ik twijfelde dan ook of de film wel zo hoog zou plaatsen dat het een plek in de top 3 verdient, maar vanwege het feit dat ik The Last Jedi drie keer opnieuw in de bios heb gezien, kan niet ontkennen dat ik er toch weer ontzettend van genoten heb.

Het thema van een Star Wars film is vrijwel altijd balans. Het evenwicht tussen light en dark, goed en slecht. Balans is ook de sleutel tot het maken van een goede Star Wars film. Het balanceren tussenspektakel en inhoud, ernst en absurdheid. Met The Last Jedi laat Schrijver-regisseur Rian Johnson in ieder geval zien dat hij kan balanceren als een koorddanser.

The Last Jedi speelt zich direct af na het einde van The Force Awakens, waar Rey (Daisy Ridley) op zoek gaat naar haar eigen identiteit op een afgelegen eiland. Op dit eiland schuilt de held van de originele films uit de 80’s, en inmiddels legende, Luke Skywalker (Mark Hamill). Terwijl dit gaande is gaat Finn (John Boyega) op een avontuur door het sterrenstelsel en probeert Kylo Ren (Adam Driver) de opstand tegen de fascistische First Order uit te doven.

Twee jaar geleden heeft The Force Awakens veel vragen achtergelaten bij de Star Wars-fan: Wat is de afkomst van Rey? Wat trok Kylo Ren naar de dark side? Waarom leeft Luke nu het leven van een kluizenaar op een afgelegen eiland? En Rian Johnson heeft de lastige taak deze vragen allemaal te beantwoorden.

Er zijn wat minpunten aan de film. Het bezoek van Finn aan een casino-planeet is meer een afleiding van de primaire plot dan iets anders. Maar zodra we in de slotfase van de film komen gaat het tempo flink omhoog en zorgen de actie, epische sets en onthullingen ervoor dat ik bezoekers in de zaal hoorde naar adem snakken, juichen en hardop “holy shit” zeggen.

#2 – Logan

Logan is geen standaard superhelden film maar meer een western. Het is een film over ouder worden, er zijn meer scenes waar de personages praten over hun verleden, hun toekomst en de staat van hun geest dan dat er actie scenes zijn. Logan haalt de super uit superheld.

Er zijn weinig acteurs die zo lang trouw blijven aan een personage, maar Hugh Jackman speelt voor negende keer de onverwoestbare mutant Wolverine. Zeventien jaar geleden was dit zijn doorbraakrol in X-Men, een film die er voor zorgde dat het superheldgenre niet meer weg te denken is in de bios. Hij is niet alleen in deze film, ook X-Men veteraan Patrick Stewart keert terug als Professor X.

De film speelt zich af in de nabije toekomst. De superhelden groep ‘the X-Men’ bestaat niet meer en Logan werkt als een limochauffeur en zorgt voor stokoude, dementerende Charles Xavier (Patrick Stewart). Ook Logan zelf is niet in zijn beste staat, hij is gebroken, suïcidaal en verliest langzaam zijn bovenmenselijke krachten. Zodra hij genoeg geld heeft wil hij zover mogelijk van de maatschappij vertrekken, maar zijn plannen veranderen zodra het mysterieuze meisje Laura (Dafne Keen) voor zijn deur verschijnt.

Hugh Jackman en Patrick Stewart hebben beide hun beste performance tot nu toe en kindacteur Dafne Keen heeft een uitstekend debuut als Laura, en geeft formidabel tegengas aan Jackmans onsympathieke Logan. De band tussen haar en Logan deed me denken aan de videogame ‘The Last of Us’, en dat is hoog lof aangezien dat mijn favoriete videogame ooit is. Logan leunt meer op de menselijke personages dan op de plot en actie en is daarmee de beste superhelden film sinds The Dark Knight.

#1 – Blade Runner 2049

Blade Runner 2049 is het vervolg waar niemand om vroeg, maar waar fans dolgelukkig om zijn dat hij toch gemaakt is. Hoewel ik nooit een enorme fan ben geweest van de orginele Blade Runner, is de cult classic uit 1982 wel een film die ik respecteer. Je moet het ook maar durven, 35 jaar later een vervolg maken op wat vele zien als een belangrijke mijlpaal in de filmgeschiedenis. Dit keer werd de regie overgenomen door de Canadese filmmaker Denis Villeneuve (Arrival, Sicario).

Dit is een film die je het beste kan kijken zonder veel van het plot af te weten, dus kort maar krachtig: De film speelt zich af 30 jaar nadat Rick Deckard (Harrison Ford) het jagen op synthetische replicanten (menselijke robots) opgeeft en hij verliefd wordt op één van hen. Officer K (Ryan Gosling) stapt nu in de schoenen van Deckard. Hij onderzoekt een mysterie uit het verleden en heeft hulp van Deckard nodig om dit op te lossen.

Blade Runner 2049 herinnert me er aan waarom ik zo erg van dit medium hou. De film transporteert je naar een dystopische wereld waarin echt en namaak nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden zijn. Het belangrijkste thema van de film is dan ook de vraag: Wat betekent het om menselijk te zijn? De uitdrukking “More human than human” valt meerdere malen. Villeneuve heeft het lef om het tempo te verlagen, heel anders dan de snelle en actiegevulde blockbusters van nu. In plaats daarvan gebruikt Villeneuve emoties, weergaloos mooie shots, fascinerende personages en een dromerige soundtrack van Hans Zimmer zodat kijkers hun ogen niet van het scherm kunnen houden.

Over weergaloos mooie shots gesproken: Degene die echt de show steelt is cameraman Roger Deakins (The Shawshank Redemption, No Country For Old Men). De manier waarop hij speelt met licht, kadering en het kleurenpalet is pure perfectie. Je kan een willekeurige frame uit de film pakken en deze in een museum ophangen. Deakins is al 14 keer genomineerd voor de Oscar voor beste cinematografie en heeft nog nooit gewonnen. Als dit zondag niet verandert ben ik klaar met de Oscars.

Natuurlijk moet ik ook even Sylvia Hoeks noemen. De Brabantse actrice speelt de antagonist van K en heeft na Gosling de meeste tijd op het schem. Ze is angstaanjagend en wordt door de buitenlandse pers vergeleken met Rutger Hauer uit de originele Blade Runner. Het lijkt een traditie te worden dat Blade Runner films een Nederlandse acteur als antagonist hebben.

Blade Runner 2049 is net als de voorganger niet voor iedereen weggelegd. Zeker jong publiek zal zich moeilijk kunnen vinden in de langzame editing of het lastig te doorgronden verhaal. Toch heeft Villeneuve een wonder verricht door een van de beste vervolgen aller tijden te maken en ik ben er van overtuigd dat Blade Runner 2049 in de toekomst als een klassieker wordt gezien.